Uproszczoną formą stowarzyszenia jest stowarzyszenie zwykłe, nie posiadające osobowości prawnej (art. 40-43 ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach – Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 855 ze zm.). Stowarzyszenia zwykłe nie podlegają rejestracji sądowej.
Stowarzyszenie zwykłe mogą utworzyć co najmniej 3 osoby fizyczne (art. 40 – 43 ustawy Prawo o stowarzyszeniach). Osoby prawne (np. firmy, inne organizacje) nie mogą być założycielami ani członkami stowarzyszenia zwykłego. Osoby zakładające stowarzyszenie zwykłe, decydują, jaka będzie nazwa stowarzyszenia i po co ona powstaje (jaki jest jego cel). Ustalają też, gdzie stowarzyszenie ma swoją siedzibę, jaki ma teren działania oraz określają regulamin działalności (dokument ten pełni taką rolę, jak statut w stowarzyszeniu zarejestrowanym). Wybierają również swojego przedstawiciela, który będzie reprezentował stowarzyszenie. Następnie zgłaszają (pisemnie) utworzenie stowarzyszenia do organu nadzorującego (zwykle jest to starostwo powiatowe właściwe ze względu na siedzibę stowarzyszenia).
Taka formuła utworzenia stowarzyszenia jest więc prosta, ale powstałe stowarzyszenie zwykłe ma ograniczone możliwości podejmowania czynności prawnych. Mówiąc językiem prawnym – stowarzyszenie zwykłe nie jest podmiotem praw i obowiązków w zakresie prawa cywilnego (nie ma zdolności prawnej) oraz nie ma zdolności do czynności prawnych. W praktyce oznacza to, że np. nie może zawierać umów o przyznaniu dotacji, czy o wykonaniu zadania publicznego lub innej usługi. Za zobowiązania związane z działalnością stowarzyszenia odpowiadają całym swoim majątkiem ci członkowie stowarzyszenia, którzy je zaciągnęli.